39 एके 39....39 दुणे...

मध्यंतरी नागपूर ला गेलो होतो हिंवाळी अधिवेशनाच्या कव्हरेज साठी.. अधिवेशनाचं रटाळ आणि एकसुरी कामकाज संपवल्यानंतर शनिवार - रविवार काय करायचं असा प्रश्न नेहमीच पडतो.. खाणावळी शोधून तरी किती शोधणार.. नागपूरातले जवळपास सगळी हॉटेल्स आतापर्यंत

जीभेखालून

गेलीयत, त्यामुळे शनिवार - रविवार नागपूराच्या बाहेर जायचा प्लान करत होतो..

मंत्री नितिन राऊतांशी बोलताना समजलं की वाशिम मध्ये काही युवकांनी एक चांगला प्रोजेक्ट केलाय, पाहण्यासारखा आहे. पूर्णत: कर्जाच्या ओझ्याखाली अडकलेलं पण आता पंतप्रधानांचं पॅकेजच काय पण कुठलीही सरकारी कर्ज घेणार नाहीत म्हणणारं विदर्भातलं पहिलं गाव माझ्या निदर्शनास आलं.. इंटरेस्टींग वाटलं, म्हटलं जाऊन येऊयात, पण आता अशी पॉझीटीव्ह स्टोरी लागेल की नाही याची शाश्वती नव्हती. शेवटी दिल्ली शी बोललो.. एरव्ही मला आतापर्यंत मला नोकरी देणाऱ्या कुठल्याही चॅनेलने फिरू नको असं कधीच सांगीतलं नाही, आताही तसाच अनुभव आला... दिल्ली हून ओके मिळाल्यानंतर शनिवारी जायचं ठरलं.

नकाशा किंवा जीपीएस च्या माध्यमातून रस्ते शोधत जाण्याचा माझा जुनाच छंद आहे. रस्त्यावर चालणाऱ्या माणसांना थांबवून पत्ता विचारणे हा आणखी एक छंद.. यामुळे भाषा जाणून घेता येते.. विदर्भात मराठीत प्रश्न विचारला तरी बऱ्याचदा उत्तर हिंदीत येते... प्रवासात फार वेळ गेला..पण तिथेच रेंगाळत न बसता सरळ गिराडात पोहोचतो..उगीच प्रवास वर्णन कशाला ना.. जे जग दुनियेने पाहिलं ते आपण पाहिल्यावर आपल्याला कसं वाटलं हे कोलंबसाच्या थाटात सांगायला मला जरा कठीणचं जातं.

बरं मी तुम्हा सगळ्यांना गिराडात का आणलंय.. बातमी काय केली ते दाखवून झालंय, पण बातमी पलिकडची आणखी काही आहे सांगण्यासारंख ते सांगाव म्हणून..

गिराडाच स्टोरी - बीरी झाली.. आता ग्रामीण भागात मुंबईतून गेलेल्या पत्रकाराला कसं वागवलं जातं हे काही सांगायलाच नको..एवढी उठबस की लाजायलाच होतं... स्टोरी संपल्यावर गावकऱ्यांनी आग्रह केला..आता जेऊन जायचं.. बरं नाही बोलायची सोय नाही. येताना फुटकळ काही तरी खाल्लं होतं.. भूक लागलीच होती.. रात्रीचे 8 वाजले होते, पण लोडशेडींग मुळे 10 वाजल्याचा एहसास..

नाही नाही म्हणता, थांबलो.. मटणाचा बेत म्हटल्यावर नाही कशाला म्हणायचं.. सरपंचाच्या घरी बसलो. तिथे बसल्यावर सरपंचाचं फारतर 5 वर्षाचं बुटकसं पोरगं समोर येऊन उभं राहीलं. आतमधून त्याची आई जोर्रानं ओरडली.. बोल की रं..

हा प्रसंग तसा नेहमीचाच असतो..कुठे गेलं की घरातली मोठी माणसं लहानग्याना कला सादर करायला भाग पाडतात. आणि आपलं पोर कसं बाळकृष्ण आहे हे दाखवण्याचा प्रयत्न करतात.

वाटलं त्यातलंच असेल.. बरं अन्नदाता आहेत, सर्व गोड मानून घ्यावं लागतं..

पोरगं तसं हट्टंकट्टं च होतं. अंगापेक्षा शर्ट आणि पँट मोठी त्यामुळे थोडासा

गुंड्या

टाइप दिसत होता. शाळेत लहाणपणी इन्स्पेक्क्षण ला येणाऱ्यां दोन-तीन लोकांसमोर आपण जसं हाताची घडी घालून उभं राह्यचो तसा तो उभा होता..पण जरा धीट..

समोर उभा राह्यला एखदम कडक..

आणि सुरू झाला ..

1 एके 1, एक दुणे 2.... तीन एके तीन... नऊ एके नऊ... पठ्ठ्या थांबेना.. म्हटलं.. बस्स बस्स्.. आणखी कुठचा पाढा येतो.. 39 चा येतो का....

सवाल संपायच्या आत पाढा सुरू.. 39 एके 39 ..39 दुणे.........

अख्ख्या आयुष्यात मी 12 च्या पुढे कधी गेलो नाही...

डोळे आले म्हणून गेले तीन दिवस घरी होतो.. दुसरीत जाते मल्लिका आता.. तिला म्हटलं टेबल्स येतात का..बोलून दाखव.. कधी तीन, कधी पाच तर कधी सहा च्या

टेबल्स

वर अडकत राहीली..

घरचे सर्व ओरडतं होते, दिवसभर खेळायला पाहिजे, टीव्ही बघायला पाहिजे..

माझ्या डोळ्यासमोर सरपंचाचा तो

गुंड्या

उभा राह्यला...

आयला, ह्या लाईटीनं नुकसान केलं पोरांचं.. लोडशेडींगच बरं...