Ravindra Ambekar

मध्यंतरी नागपूर ला गेलो होतो हिंवाळी अधिवेशनाच्या कव्हरेज साठी.. अधिवेशनाचं रटाळ आणि एकसुरी कामकाज संपवल्यानंतर शनिवार - रविवार काय करायचं असा प्रश्न नेहमीच पडतो.. खाणावळी शोधून तरी किती शोधणार.. नागपूरातले जवळपास सगळी हॉटेल्स आतापर्यंत जीभेखालून गेलीयत, त्यामुळे शनिवार - रविवार नागपूराच्या बाहेर जायचा प्लान करत होतो.. मंत्री नितिन राऊतांशी बोलताना समजलं की वाशिम मध्ये काही युवकांनी एक चांगला प्रोजेक्ट केलाय, पाहण्यासारखा आहे. पूर्णत: कर्जाच्या ओझ्याखाली अडकलेलं पण आता पंतप्रधानांचं पॅकेजच काय पण कुठलीही सरकारी कर्ज घेणार नाहीत म्हणणारं विदर्भातलं पहिलं गाव माझ्या निदर्शनास आलं.. इंटरेस्टींग वाटलं, म्हटलं जाऊन येऊयात, पण आता अशी पॉझीटीव्ह स्टोरी लागेल की नाही याची शाश्वती नव्हती. शेवटी दिल्ली शी बोललो.. एरव्ही मला आतापर्यंत मला नोकरी देणाऱ्या कुठल्याही चॅनेलने फिरू नको असं कधीच सांगीतलं नाही, आताही तसाच अनुभव आला... दिल्ली हून ओके मिळाल्यानंतर शनिवारी जायचं ठरलं. नकाशा किंवा जीपीएस च्या माध्यमातून रस्ते शोधत जाण्याचा माझा जुनाच छंद आहे. रस्त्यावर चालणाऱ्या माणसांना थांबवून प

मित्रांनो, सध्या तब्येत खराब आहे, तरी फार हलकं वाटतंय. सचिन परब ला मी सहज म्हटलं होतं की अनेक वर्षें मीं वेगवेगळ्या संघटनांमध्ये काम केलं, पण एवढा ताण मला पुर्वी कधीच वाटला नव्हता. टीव्ही जर्नालिस्ट असोशिएशन चे सलग दोन वर्षे अध्यक्षपद मिरवल्यानंतरही आपण या पदावर नसल्याचे अजिबात दु:ख होत नाहीए। झालंच तर सुटकेची भावना जास्त तीव्र आहे. संघटनेमध्ये कुठल्यातरी पदावर काम करण्याची माझी काही पहिली वेळ नव्हती, मात्र राजकारणाला तोंड देण्याची ही पहिली आणि कदाचित शेवटची वेळ होती। डोक्याची भजी झाली, लोकांना हँडल करताना..                       पत्रकारांवरील हल्ल्यांनी वर्ष गाजलं.. आमच्या विक्रोळी ऑफिसवर हल्ला झाला तेव्हा मीच गेलो पुढे मार खायला, अध्यक्ष-बिध्यक्ष असं काही मनात नव्हतं, पण वाटलं आपण जरा समजवून सांगू शकू त्यांना...उलटंच झालं..एक कानफडात बसली.. त्यांना थांबवायला गेलो तर दुसरी ही बसली.. आणि नंतर हल्लेखोरांनी वागळेंना घेरलं..मग काय झालं ते सर्वांनीच पाहीलं.. शिवसैनिकांनी पत्रकारांकडून एवढा मार..अगदी मरेस्तोवर मार कधीही खाल्ला नसेल.. कायद्याच्या भाषेतील सेल्फ डिफेन्स म्हणजे काय असतं त